Dag 20: Pontallier-sur-Saône-Bains-les-Bains

De nacht in het tentje is goed bevallen. Merkwaardigerwijs is alles vrijwel droog gebleven. Nauwelijks condens dus. Ook het gras is niet nat.
Als ik om half acht wakker word begin ik direct in te pakken en op te ruimen. Ik reken af en zit om goed 9 uur op de fiets.
Het gaat vele tientallen kilometers langs de Saône. Op zich prachtig hoor, maar ik heb het idee dat ik meer een toeristische route aan het fietsen ben, dan dat ik ook daadwerkelijk kilometers maak in de gewenste richting.
Maar goed, het gaat om de weg en niet om het doel. De weg is het doel. Oh ja. Het is wel heel mooi!
Als ontbijt heb ik alleen maar een paar maaltijdkoekjes en een yoghurtje gehad, dus ik krijg na een paar uur behoorlijke trek. Als ik een Intermarché zie, ga ik even flink inslaan. Ik koop allemaal dingen waar ik echt zin in heb en die een beetje compenseren voor de eenzijdige invulling van de schijf van 5 van gisteren: een lekker stokbrood, een bak garnalen, een pak gerookte zalm, multidrank van een goed merk, een paar yoghurtjes, een mooie rijpe tomaat, een kiwi, een Granny Smith appel en een paar bananen.
Als ik buiten de garnalen met de helft van het stokbrood sta te verorberen word ik aangesproken door een man met een wit hoedje en een donkere zonnebril. Hij heet Jörgen en blijkt ook Nederlander. Hij is ook een lange reis aan het maken, maar dan lopend. Hij loopt wel 50-60 km per dag en is al maanden onderweg vanuit Portugal.
Hij heeft al veel tochten gemaakt, vroeger ook per Kayak. Ook hield bij altijd een blog bij. Hij heeft zelfs geschreven in de Volkskrant. Hij houdt nu geen blog meer bij. Vindt hij niet belangrijk meer.
Hij vraagt naar het adres van mijn blog en ik neem me voor om hem te contacten via Facebook, want daar is hij nog wel actief. Ben benieuwd naar het vervolg van zijn reis.
Hierna volgen weer vele tientallen kilometers langs de Saône en zijkanaaltjes met sluisjes. Sommige hebben zelfs tunnels voor de boot! Met de fiets moet ik er (uiteraard) overheen klimmen. Waarom ook niet. Zelfs deze etappe is dus niet helemaal vlak. Er zitten best wel wat klimmetjes in.
Onderweg las ik nog een paar pauzes in om het fruit op te eten en later om te lunchen met de rest van het stokbrood en de zalm.
Als ik op ca. 100 km zit hoor ik weer de inmiddels bekende harde tik. Opnieuw een spaak kapot. Numero 4. Vraag maar niet wat ik dacht. Ik draai de spaken naast de kapotte spaak iets losser zodat de slag in het wiel iets minder wordt.
Helaas is er in de ruime omgeving geen wat grotere stad, waar je een fietsenmaker zou kunnen verwachten. Ik rijd dus maar door. Hopelijk gaat het goed.
Er volgt nog een stuk over wat meer geaccidenteerde wegen en daarna nog een route forestière, waar het voortdurend omhoog en omlaag gaat. Nog best pittig dit.
Het is nu vrijdag en vanaf vanavond gaat het regenen en zondag wordt het pas weer wat beter. Gecombineerd met het feit dat ik me vandaag voor het eerst wat minder voel qua spieren etc., heb ik het plan om een rustdag in te lassen. Ik check op de kaart waar een wat grotere plaats is die in de buurt ligt van de route. Dat is Bains-les-Bains. Alleen ligt dat nog wel enkele tientallen kilometers verder. Ik heb weinig keus en rijd daar maar naartoe. Betekent wel dat ik op een dagtotaal kom van ruim 150 kilometer en pas tegen zevenen daar ben.
Ik heb gezien dat er een camping is en daar ga ik eerst kijken of ze misschien een caravan of een huisje te huur hebben voor twee nachten. De man van de camping geeft aan dat hij dat niet heeft en maant mij op te schieten met het opzetten van de tent, omdat het nu snel donker gaat worden. Ik zeg dat ik niet wil kamperen in een klein tentje als het morgen de hele dag misschien wel regent en vraag of er geen chambre d'hôtes is in het dorp. Hij zegt van niet, maar zijn vrouw hoort dat en zegt dat er wel een is. Ik hoor aan de conversatie tussen de twee, dat de man dat niet fijn vindt, waarschijnlijk omdat hij nu een potentiële klant misloopt.
Afijn, ik krijg het adres, rijd terug naar het centrum en ga ernaar op zoek.
Ik informeer eerst nog bij Hotel de la Promenade, maar daar heb ik een unheimisch gevoel bij. Schuin ertegenover blijkt het pand van de chambre d'hôtes te liggen.
Als ik daar aankom loopt er een man met een klein grijs baardje met een grappig staartje erin op me af. Hij begint zich direct te verontschuldigen: het zal niet gaan, want ze zijn juist met het appartement bezig om een extra verwarmingsradiateur aan te sluiten.
Gelukkig komen we tot een compromis. Zijn vrouw, "de baas", komt meteen met de auto aangesneld en we overleggen dat ik eerst de baggage en de fiets kan stallen en even kan douchen, "als ik me maar niets aantrek van de rommel" en als ik dan ergens iets gegeten heb, dan is om ca. half tien alles klaar en kan ik erin voor twee nachten.
Nou, ik vind het allemaal prima, het is een ruime benedenwoning met een grote living/slaapkamer, badkamer en woonkeuken. Daar kan ik me wel een dagje vermaken. Er staat zelfs een oude piano!
De man heet Christian en is oud militair. Hij heeft o.a. in Zwitserland gewerkt en spreekt goed Duits. Voor mij gemakkelijker converseren, dus we schakelen daar maar op over. Hij heeft heel veel gesport in zijn leven, o.m. Tai boxing en daarmee zijn knieën versleten. Hij heeft nu twee protheses.
Ze adviseren om bij de Turk - eigenlijk de Koerd - te gaan eten en een shoarma schotel te nemen. Nou heb ik daar best trek in, het is ook weer eens wat anders, dus ik besluit dat advies maar op te volgen.
Als ik vraag waar de bank is, om nog even wat te pinnen, stapt Christian direct in de auto om me er heen te brengen. Wat een service. Daarna zet hij me af voor de deur van het restaurant: Olympia.
Het eten is echt heel erg goed: een zeer flinke portie met lekker gebakken frites, frisse sla en een berg vlees en nog wat brood erbij. Ik neem een biertje ernaast en neem het er lekker van na deze toch best zware dag.
Als ik buiten kom is het inmiddels gaan regenen. Mooi dat ik niet in het tentje zit!
Ik ren de ca. 500 meter naar het huis, waar de eigenaren met de monteur nog in de keuken zitten. Ik maak een pot koffie en we kletsen nog even gezellig.
De fietskleren en wat andere kledingstukken kunnen in de wasmachine, ook wel even luxe en daarna laten ze mij alleen in mijn grote appartement.
Ik werk het blog bij en geniet van het restant van de lekkere wijn van gisteren, die ik weer heb bewaard in het 0,5 liter waterflesje.
Wat een luxe. Lekker droog, alle comfort. Een dagje rust! Ik kijk er echt naar uit.